Hoe vaak hebben jullie je wel eens afgevraagd of de foto’s die ik op internet zet wel of niet gephotoshopt zijn? Of gewoon lukraak van internet af geplukt? Ik vermoed dat iedereen op zijn minst één foto heeft waarvan hij/zij niet helemaal geloofd of die wel echt is… Nou ga ik jullie mijn grote geheim verklappen van de mooie foto’s… Ze zijn ECHT! maar dan ook echt ECHT! Genomen met een klein cameratje dat ik vlak voor mijn reis van mijn lieftallige oma heb gekregen. Geen photoshop en al helemaal geen gesurf op het internet naar prachtige plaatsjes… Het komt allemaal van mijn hand, knopje half indrukken. Groen vakje? KLIK! Vastgelegd… Wat een plaatje…!
Ik ben inmiddels overgevlogen met Air NewZealand (van dat epische veiligheidsfilmpje) van Melbourne, Australië naar Auckland, Nieuw Zeeland. Ons pap was een paar uur voor mij al aangekomen. Na een hapje eten bij de Italiaan was het tijd om naar onze lodge te gaan voor wat slaap.
De eerste dag in Nieuw Zeeland stond in het teken van Auckland. We hebben wat door de stad gestruind hebben plekken bezocht als Mt. Eden, Skytower en natuurlijk de haven. Om een uurtje of 4 waren we toch al gekookt en zijn we even terug naar het hotel gegaan. Waar ons pap meteen in slaap viel van het wandelen. Nadat hij inmiddels weer zijn ogen had geopend was het tijd voor wat avond eten… Hierin kon de lokale pub ons wel voorzien. Dus naar een lekker maaltijd was het tijd om weer terug te gaan naar de lodge en te gaan dromen over wat er nog zou komen… Namelijk de derde hoofdpersoon in dit verhaal: onze JucyCamper.
Hoewel het vroeg in de ochtend regende was het rond 10 uur dat wij op een zonnige parkeerplaats stonden ergens vlak buiten het centrum van Auckland. Het was tijd dat we onze grote vriend gingen ophalen. Na al het papierwerk werd ons groene racemonster voorgereden. Gauw hebben we al onze spullen erin gegooid om vervolgens meteen te gaan rijden. Natuurlijk met de ervaren links-rijder achter het stuur…! 209km, een lunch en wat boodschappen later komen we uiteindelijk aan in Matamata een dorpje dat vlak bij de filmset Hobbiton ligt. Nadat we er vervolgens een uur over gedaan hadden om onze camper enigszins handig in te richten was het tijd voor wat avond eten en daarna een goede nachtrust.
De volgende ochtend was het tijd voor een vroeg ontbijt om vervolgens op pad te gaan naar de filmset. Eenmaal daar aangekomen parkeerde we onze groene vriend om vervolgens met een nog grotere groene bus (volgeladen met toeristen) naar de filmset te rijden. Het was een mooie set om te zien. Alle huisjes waren nog precies zoals ze in de film verschenen. Het interieur heeft nooit op de set gestaan daar zijn de huisjes namelijk te klein voor… Ze zijn zo ontworpen dat de deur open en dicht kan en dat er een acteur of twee naar binnen kan. Alle binnen scenes zijn opgenomen in de studie in Wellington. Na deze geweldige excursie was het tijd om in ons eigen campertje weer de weg op te gaan. Volgende stopplek: Rotorua. Een plaatsje dat dicht bij, nog werkende, geisers ligt en een nog werkend/levend Maori dorpje ligt.
Deze gingen we dan ook bezoeken in de ochtend. De cultuur was mooi om te zien. Houtwerken die daar gemaakt werden waren prachtig en de dansen zijn leuk om naar te kijken. Maar niet echt mijn ding om te doen… Een Maori zou mij dan namelijk niet zo goed kunnen onderscheiden van een prachtig eikenhouten kunstwerk en een gewoon persoon van vlees en bloed… Ons pap echter was wel in voor een HAKA dans… Je weet wel, die dans die de rugbyers altijd uitvoeren voordat ze weer een tegenstander verpletteren… Ik ga er niet veel over vertellen, maar hij was wel beter dan de Jappanner naast hem. Nadat we de geiser gezien hadden en daarvan natuurlijk een prachtige foto gemaakt hadden was het inmiddels tijd geworden om weer verder te rijden. Dit keer naar Lake Taupo. Het grootste meer van Nieuw Zeeland. Omdat het nog geen hoog seizoen is hadden we de plaatsen voor het uitzoeken… Wij moesten onze Jucy weer zo nodig parkeren naast een ruziënd echtpaar. In ieder geval konden wij er wel mee lachen.
De volgende ochtend was het een rit vanuit Lake Taupo naar Tongariro National Park/Ski gebied. Een mooi skigebied, maarja wat moet je nu in een ski gebied midden in de lente. Nou zo’n 14 lentes geleden stonden hier Samwise Gamgee, Frodo Bagings en mijn all-time favorite: Gollum/Smeagol voor een van de scenes in Mordor. Het is herkenbaar, maar met de komst van de digitale bewerkingen zijn er slechts hele kleine stukje te herkennen. Toen we in Taihape aankwamen waren we wel toe aan een camping. Helaas was de camping gesloten en ons pap dacht wel dat we met een kwart tank tot de volgende camping zouden komen. Na lang rondrijden is dat gelukt… We vonden de camping met de tankpijl op de E van Empty… Nachtmerries heeft hij gehad die nacht dat we het eerstvolgende tankstation (20km verderop niet zouden halen).
De morgen erna was dus onze doelstelling de BP in taihape halen… Maar dan mocht er dus echt niks maar dan ook niks fout gaan. Geen omleidingen, geen wegversperringen en al helemaal niet te veel bergen… Met een gemiddelde snelheid van zo’n 80km/h hebben we uiteindelijk de BP gehaald…! Maar toen de vrouw de tank volgooide kwamen we tot de ontdekking dat ze er 55 liter in had gedaan… De tank inhoud is 70 liter… Geen angst dus… We hadden gemakkelijk door kunnen rijden. Vervolgens zijn we langs de rivier gereden richting Wellington, om daar vervolgens voor twee dagen neer te strijken.
De eerste dag zijn we met de trein richting Wellington gereden. Eenmaal uitgestapt zijn we naar het Te Papa museum geweest. Een vrij volledig museum. Ik ben hier nog enigszins leuke grappen over aan het bedenken… Maar helaas het museum was te serieus om er ook maar iets grappigs over te kunnen zeggen. Daarna zijn we met een tram naar de botanical gardens geweest een tuin die normaal heel groot is, maar toch hebben wij de kortste loop genomen… Dat 6 verdiepingen museum voelde ik toch al goed in onze beentjes… Na wat gegeten te hebben in een lokale pub was het tijd om met een volle maag en een volwaardig gevoel weer terug te stappen in de trein richting onze Jucy.
Voor de volgende dag hadden we een Lord of the Rings locatie tour geboekt… Dit is een tour waarbij je locaties bezoekt waar is gefilmd rondom Wellington. Tijdens het bezoek aan de locatie word wel van je verwacht dat alle scenes worden nagespeeld. Hier komt dus eindelijk een keertje mijn lengte van slechts 173 van pas… We hebben de locaties van onder andere Rivendell, Minas Thirith, Isengard en de rand van Hobbiton bezocht. Daarna zijn we nog doorgereden naar de Weta-cave, dit is de locatie waar alle props en animaties worden gemaakt… Hier werd dus een hoge verwachting gesteld… Helaas werd deze niet waargemaakt… We liepen eigenlijk door een piepklein museumpje met wat dingetjes hier en daar neergezet en daarnaast legde een medewerkster uit hoe alles globaal gezien wordt gemaakt. Balen… Het enige lichtpuntje: Ik was de uitverkorene om hét zwaard van the last samurai vast te houden, gebruikt door Tom Cruise himself…! (Film nooit gezien en om mezelf nou grootste fan van Tommy te noemen…, maar ik weet dat er aan de andere kant van dit scherm al vrouwen wegzwijmelen bij de naam…)
De dag erna was het tijd om het norder eiland te verlaten en over te steken naar het zuider eiland. Voor dag en douw werd er opgestaan om vervolgens in de rij te gaan staan bij de boot: The Interislander. Na het prachtig inparkeren door “Moi” op de boot kon de reis van 4 uur beginnen… Uiteraard op de boot een koffie op en een stevig English Breakfast. Het mooiste van de boottocht is het laatste uur, wanneer het enorme gevaarte door de fjorden heen vaart. Na het schieten van een aantal mooie plaatjes was het tijd om de mooiste rit van de wereld te rijden: The Queen Charlotte Rd. Lekker veel bochten, een beetje het idee alsof je op de kartbaan zit. Maar aan het einde van de dag zijn we veilig én in 1 stuk aangekomen op een camping vlak bij het abeltasman park… Waar we de dag erop een kleine wandeling door hebben gemaakt maar vooral veel hebben gerust. Eventjes voor jullie informatie: tijdens die rustdag ben ik begonnen met typen het is inmiddels een halve week en 4 campings later.
Op de zaterdag, om weer even terug te komen op een redelijke ordening. Zijn we begonnen met het verder naar het zuiden rijden. Uiteindelijk gestopt bij een piepklein cafeetje. Niemand zat er, op de hond en vier kippen na. Nog echt oude duwkoffie werd ons aangeboden, samen met een scône. De kippen hadden inmiddels ook wel door dat ik er zat aangezien ze de hele tijd begonnen te pikken in mijn kuiten. En niet voor eventjes, de rest van het halve uur dat we daar gezeten hebben vonden ze mij smakelijk. Toen ik uiteindelijk deze apocalyps was ontvlucht reden we naar lake Rotorua. Na het schieten van wat prachtige plaatjes stapten we weer in de auto… Met ons pap als navigator kwamen we op een volledige unsealed weg uit (onverhard wegdek). Nou dus onze groene 4WD uittesten. Hij/zij (zijn er nog niet helemaal over uit, maar aangezien het vrij goed doet wat we zeggen vermoeden we een hij) kwam er toch makkelijk overheen. Na deze weg kwamen we uit op de langste swingbridge van de wereld. Het was de tweede die ze er neer hadden gehangen, omdat de eerste bij vloed was weggestroomd. Veilig gevoel geeft zo’n gedachte je… Uiteindelijk doorgereden naar Westport, waar ik met mijn culinaire skills zo eigenwijs was om een pak taco’s (DAT ABSOLUUT NIET VOOR DE MAGNETRON BEDOELT IS) in de magnetron te zetten. Door de alertheid van een tweetal Poolse dames konden rampscenario’s voorkomen worden.
De volgende ochtend zijn we weer vol goede moed doorgereden. De eerste stop was een zeehonden colony, er waren slechts 4 zeehonden. Maar ze waren wel schattig…! De volgende stop richting Greymouth waren de Pancake rocks. Dat zijn grote kei, met kleine inkepingjes erin zodat het lijkt op een stapeltje pannenkoeken. Als je ernaar kijkt krijg je er best wel trek van…, dus na de pannenkoeken lunch reden we uiteindelijk door naar Greymouth waar we weer een camping vonden… Aan de zee! (En, het vliegveld…)
De volgende ochtend reden we door naar Shantytown, een oud mijnwerkers dorpje dat is nagebouwd. Als je in dit soort geschiedenis loopt, merk je als Europeaan pas hoe kort de geschiedenis is… Waar wij kunnen terug redeneren naar de tijd voor Christus kunnen ze hier hooguit 200 jaar herinneren… Misschien toch een zonnesteek opgelopen door het gat in de ozonlaag dat ons Royke hierin heeft gespoten. Het mooie is dan wel weer dat ze heel zuinig zijn op de geschiedenis die ze hebben. Zo konden we in Shantytown nog een mooi ritje maken met een door stoom aangedreven trein. Tja heeft toch wel iets…
Hierna zijn we doorgereden naar het regenwoud, die waaraan dit zijn naam te danken heeft kwamen we al vrij gauw achter… het regende en was mistig waardoor we de mooie foto’s van bergen die ze in de brochure beloven niet konden maken. Korting dus… Dat waar elke Nederlander trots op is om te krijgen. Uiteindelijk hebben we in de regen een mooi camperplekje kunnen bemachtigen aan de voet van de Frans Jozef Gletsjer.
De volgende morgen was eigenlijk het plan om met een vliegtuigje of helikopter over de Franz Josef Gletsjer, Fox Gletsjer en Mt Cook te vliegen. Helaas door het bewolkte weer konden we dit uitstapje niet maken. We zijn wel naar het ijskoude (T’is tenslotte een gletsjer) uitkijkpunt op zo’n drie honderd meter van de gletsjer. Voor de lezers die er nog nooit een gezien hebben, een gletsjer ziet eruit als een brok piepschuim met gaten… Nadat we dit uitzicht gezien hadden was het tijd om weer een uurtje terug te lopen naar onze groene vriend om vervolgens 15 minuten te rijden naar de Fox Gletsjer en daar hetzelfde te doen… (Deze leek ook op piepschuim met gaten er in…) Ik moet eerlijk zeggen dat ik de watervallen die er rondom liepen prachtig waren, maarja dat hoort dan eigenlijk niet te kunnen. Dat is namelijk een teken dat het slecht gaat met de opwarming van de aarde… of eigenlijk gaat het juist goed met de opwarming maar slecht met de aarde. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Queenstown om daar een paar dagen te rusten en de stad te bezoeken.
De eerste dag in Queenstown hebben we wat rondgelopen, de botanical gardens bezocht, de haven en natuurlijk zijn we met de gondola omhoog gegaan. We hadden eigenlijk gepland om met de lunge naar beneden te gaan (Dit zijn een soort karts zonder motor, maar door de zwaarte kracht gaan ze wel vooruit…). Helaas veel dit plan letterlijk en figuurlijk in het water. Er was namelijk die dag, net zoals vele dagen die wij aan de west kust zaten heel veel regen gevallen. Het was daarom te gevaarlijk om met deze karretjes naar beneden te gaan.
Voor de volgende dag hadden we de Shotover Jet en een 4WD safari geboekt… De shotover jet is een snelle boot die als “Thrillseeker” heel dicht langs de kant gaat varen en 360 graden draait. Goed en leuk plan denkt u zo… Helaas heeft het regen weer de emmer doen overlopen of eigenlijk de rivier, want de rivier waarom dit gedaan werd stond te hoog… Uiteindelijk hebben we een goede oplossing gedaan en zijn we met de KJET gegaan. Deze had de bevoegdheid om op het meer te JetBoaten die nog niet hoog genoeg stond om afgelast te worden. In de middag zijn we een safari gaan doen langs wat Lord of the Rings/Hobbit locaties. Pad onze Chineese gids nam ons mee in een JEEP langs wat mooie uitzichten. Aangezien er in de films zo veel verander is kan je jezelf af en toe wel afvragen of op die locatie wel echt gefilmd is… Maar we hebben in ieder geval wat mooie locaties gezien en gefotografeerd.
Inmiddels een dag later aangekomen in Te Anau waar we heen zijn gegaan om de volgende dag het prachtige Milford Sound te bezoeken. Een canyon die enkele duizenden jaren geleden is ontstaan door het smelten van het ijs na de ijstijd. Prachtige boottocht met het zien van penguins, zeehonden en heel veel watervallen. Na deze dag vol indrukken zijn we vroeg naar bed gegaan want de volgende dag stond namelijk weer een lange tocht op het schema, namelijk van Te Anau via Invercargill naar Dunedin. Waar we het de volgende ochtend rustig aan hebben gedaan door wat te lezen bij de camper. Na een lunch op de camping zijn we doorgereden naar het schiereiland wat aan Dunedin ligt. Hier hebben we het enige Kasteel van New Zealand bezocht, daarna zijn we doorgereden naar de top van het eiland, waar heel veel meeuwen zaten. Uiteindelijk zijn we de weg met een prachtuitzicht weer terug gereden.
De tweede dag in Dunedin zijn we naar de Cadbury’s world geweest, dit is te vergelijken met de film Sjakie en de chocoladefabriek. In deze tour konden we zien hoe het chocolade werd gemaakt, hoe ze bijvoorbeeld paaseieren inpakte (Ja dat gebeurde enkele weken vóór kerst!). Tijdens de tour kreeg je zoveel chocolade dat je ziek, zwak en misselijk naar buiten kwam. De perfecte staat voor nog een tour maar dan door de bierfabriek! Speight’s brouwerij had ook een tour. Na het lange verhaal van de geschiedenis en het hoe en wat van het brouwen hadden we vervolgens een uurtje onbeperkt bier proeven… Gelukkig hebben ze de regel dat als je onder de twintig bent 0 promillage in je bloed mocht hebben dus paps moest rijden… Want na de tour zijn we nog enkele kilometer richting Lake Tekapo.
Voor de volgende dag stond er alweer een tripje met een vliegtuig op het programma, toen we aankwamen waren ze nog best in de stemming alsof ze gingen vliegen… Blauwe lucht, weinig wind… Maar uiteindelijk naar een half uur wachten bleek er toch te veel wind te staan om op te stijgen. Uiteindelijk zijn we naar Mt Cook (de hoogste berg van New Zealand) gereden, dit omdat we de dag daarvoor er ook geen foto van de complete berg konden maken vanwege de wolken. Toen we er langs reden lag de berg eveneens in de wolken, er werd al getwijfeld aan het bestaan van deze berg… We zijn toen doorgereden naar het dorpje Mt Cook. Eenmaal daar aangekomen kwam het met bakken, maar dan ook bakken uit de hemel. Na heerlijke nachos als lunch zijn we weer teruggegaan naar Mt Cook om ditmaal de berg zonder ook maar een wolken om hem heen te zien. Met zelfs blauwe lucht erachter!!! Groenen vlakjes, klik, vastgelegd!
De volgende ochtend gingen we nogmaals proberen om met het vliegtuigje op te stijgen. Helaas was er voor deze dag ook te veel wind aanwezig om goed en veilig op te stijgen. Voor onze inzet kregen we uiteindelijk een DVD mee die beelden liet zien van de vlucht die we gemist hadden… We ging dus zonder te vliegen in onze groene racket onderweg naar Christchurch, waar we hadden gepland om twee dagen te blijven. Eenmaal aangekomen in Christchurch besloten we toch maar één nachtje te blijven. We hebben ons kapot geschrokken. Christchurch is in 2012 getroffen door een aardbeving. Midden in het centrum van wat vroeger een metropool was lagen zo goed als alle gebouwen plat. Lang nog niet alles was opgeruimd laat staan opnieuw opgebouwd. Na deze schrik hebben we dus besloten om de volgende dag door te rijden.
De eerste stop de volgende dag was Kaikoura, waar het whalewatch op het programma stond. Er was wel een extreem zeeziekte alarm afgegeven omdat het zo hard woei maar mijn zeebenen opgelopen bij zeilschool Allemansend waren hier wel tegen bestemd. De Amerikanen en Japanners hadden hier helaas wat meer moeite mee. Na een klein uurtje hadden we een walvis te pakken. Wat je kan zien als een walvis boven komt is zijn rug met een vinnetje erboven. Als je er iets hoger staat kan je wel zijn schaduw in het water zien. Wat zijn die beesten groot…! Nou zou u denken: als je op WhaleWatch gaat dat je alleen walvissen ziet… Wij hadden nog 1,5 uur over en dat wilde de (vrouwelijke) kapitein niet verspillen. Na ongeveer een half uurtje verde varen kwamen we aan in druk bezet water. Niet door boten, maar door dolfijnen heel veel kleine dolfijntjes die energiek rondsprongen in het water en uiteindelijk naar de boeg gezwommen kwamen. Zou u denken dat dit het dan eindelijk is… Nee hoor! Het viel een van de bemanningsleden op dat de zeehonden op de rotsformatie zaten… Daarom gingen ze eventjes dichter naar de rotsen toe. Wat bleek er zwommen enorme orca’s. Een van hen zwom onder de boot door ik je zag rechts zijn hoofd/kop al en links zijn staart nog. Geweldige ervaring. Nadat we weer veilig aangemeerd waren was het voor ons tijd om nog een stukje verder te gaan rijden naar Picton om daar de volgende dag de boot terug naar Wellington te nemen en uiteindelijk door te rijden naar Napier.
De eerste ochtend aangekomen in Napier was het tijd voor een rustgevend ochtendje, golf dus. Hoewel door de frustratie van het niet lekker raken van het balletje de rust niet echt gevonden werd. Uiteindelijk, met een verschil van zo’n 20 slagen op een 9 holes baan, heeft de jongste Beuger gewonnen. ’s Middags zijn we wat gaan eten en Napier ingegaan. Napier is enkele tientallen jaren geleden ook getroffen door een aardbeving hiernaar hebben ze alles terug opgebouwd in de “” Style. Met weinig balkons en uitstekend onderdelen voor de veiligheid.
De dag erop zijn we eerst naar het Aquarium gegaan. Hoe graag we ook gewild hadden dat de verzorger werd opgegeten door de haai hebben we hier helaas niks spectaculairs meegemaakt. Daarna zijn we doorgereden naar Warhanke een plaatsje in de Cormandel ten zuid-oosten van Auckland. Want het plan was om de laatste dagen op het noordelijkste deel van het noorder eiland door te brengen.
Op dit gedeelte hebben we vooral gewoon genoten van de natuur en het landschap. Zo hebben we prachtige baaitjes gezien. Bergen, Schapen, Koeien, Alpaca’s en nog veel meer mooie verschillende landschappen van New Zealand. Zo ook de mooie en pittoreske dorpje Russell. Een mooie vakantie plek… Natuurlijk ook nog enigszins de tourist uitgehangen op cape Reigna en uiteindelijk de west kust lang enorme Kauri bomen terug naar Auckland waar we de laatste dagen van ons avontuur zouden doorbrengen.
Twee dagen op precies te zijn. De eerste dag stond in het teken van souvenir shoppen. Na lang wikken en wegen heeft papa uiteindelijk, naar zijn idee, de juiste souvenirs gevonden. Voor de mensen die niet weten hoe dat er bij ons aan toegaat: Zowel papa als ik kopen heel lief iets en dan is er altijd wel een van de drie dames die niet de reactie geeft die we hadden verwacht. De allerlaatste dag in Aukland zijn we naar Waiheke eiland geweest en hadden we besloten om een Zip-line tour te doen. De bedoeling: je wordt in een soort harnas met touwen eraan gehesen om vervolgens aan twee ijzeren kabels vast geklikt te worden. Daarna is het tijd om superman uit te hangen voor de kabelbaan. De tour had drie verschillende banen en als je ze allemaal gehad had was je beneden. De kortste was twee honderd meter en op de langste kon je snelheden bereiken van zo’n 60km/h. In ieder geval de vakantie afgesloten. ’t was gezellig Paps! (Maar goed dat jij je creditcard bij je had ;))
Joppy
Sommige leuke weetjes over dit verhaal:
- Het verhaal is geschreven op 5 verschillende campings en in 2 verschillende vliegtuigen
- Zo’n 1 uur en 30 minuten geleden heb ik mijn 50ste vlieguur in 5 maanden voltooid
- Ik heb in die tijd op aanraden van Job van Eten Edward Scissorshand gekeken goeie vil
- Oja en ik was op weg naar Perth
- Het gehele verhaal bevat 3717 woorden
