Laat ik mijn verhaal beginnen bij het laatste deel van mijn reis. Voor mijn tweede vlucht zat ik in een kleiner vliegtuig. Helaas sloeg dat kleinere niet alleen op het vliegtuig zelf, maar ook op de rugleuningen van de stoelen. Gelukkig heb ik het aardig weten uit te houden in deze Umpa Lumpa stoelen van Kuala Lumpur naar Melbourne. Eenmaal aangekomen in Melbourne moest van iedereen het paspoort en visum gecheckt worden, gelukkig zag een bewaker mij aan voor local en mocht ik in de kortere rij gaan staan. Daar was ik dus ook zo doorheen. Daarna, waar ik zelf het meeste angst voor had, de tassencontrole. Ik zag mezelf al staan, vooraan in de rij, dat heel mijn tas werd opengehaald. Even om ook de laatste TV fabels de wereld uit te helpen, tassencontrole = vragenlijstje invullen. Vervolgens loopt er een bewaker langs de rij om naar buiten te gaan en stelt je even vlug wat vragen en zegt dan “you’re good” en mag je doorlopen naar de uitgang…
Vervolgens wist ik eigenlijk ook niet zo goed wat ik aan de andere kant van de schuifdeur van de aankomsthal moest verwachten. Toen de deur openging zag ik een bordje met mijn naam in een echt studenten handschrift geschreven. Twee studenten kijken elkaar aan en een van hen begint te springen en hij stelt zich voor als Campbell. De wat stillere stelt zich voor als Tom. Ze beginnen te praten, vragen te stellen en grapjes te maken. Dan krijg je zo’n gevoel alsof je iemand al jaren kent. Zo aardig waren die twee! Ze reden mij naar het huis van Evan, waar ik de eerste maand zal verblijven. Onderweg wezen ze gebouwen aan in Melbourne. Dan kwam eerst de tekst: “we often go there, it’s a …” Daarna kwamen de verhalen over wat er op die plek met een van de hockeyvrienden was gebeurd en daarna de opmerking “We’ll bring you there soon!”
Toen we bij het huis van Evan waren aangekomen, waren Evan en zijn vriendin Katie er nog niet. Toen Tom belden kwamen ze toevallig net de hoek omlopen. Ze stellen zichzelf voor en beginnen ook meteen met vragen te stellen en verhalen te vertellen. Ook dit zijn echt super gezellige mensen! Vervolgens ging de deur open en uit het huis kwam een wit, heel vrolijk hondje. Ollie genaamd. Na wat drinken en wat footy op tv besluit ik om te gaan slapen. Even testen of mijn 30 uur zonder slaap zou helpen tegen een jetlag…
Maandagmiddag 12:30 ik schrik wakker… Hmmm 30 uur zonder slaap is een uitgeslapen Jop als resultaat de volgende dag. Slim is anders in ieder geval. Maandag was dus echt eventjes een uitslaap dagje. Het enige wat ik heb gedaan is de winkel / café straat doorgelopen en een simkaart gekocht voor mijn aussie telefoon. Maar dat was echt de maandag in Total.
De volgende dag had Hughy (coach/speler van het hockeyteam) geregeld dat Braden en Will mij kwamen ophalen om tram, metro, bus en trein uit te leggen en een nieuw bankaccount te openen in Australië. Je hebt hier in Melbourne, net zoals in Nederland, een OV Kaart. Daarmee moet je in- en uitchecken en dan kan je gebruik maken van het vervoer. Nadat we met de trein naar het CBD (central business district) waren gereisd hebben we een bankaccount aangemaakt zodat ik gewoon met pin kan betalen (nee niet met pen maar met PIN).
Nadat we de formaliteiten achter de rug hadden konden we de stad in gaan. Te beginnen met een goede tour door een mall in Melbourne. Die natuurlijk eindigde met een stevige lunch in de ABC (Asian Beer Cafe). En ja met bier… (Sorry mam, maar moet mezelf een beetje aanpassen aan de cultuur hiero)
Diezelfde avond stond de eerste training gepland. En het leek Evan een goed idee om een half uurtje voor de training nog uit eten te gaan bij de Thai die op de weg naar het hockeyveld lag. We begonnen de training op dinsdag met boxen. Gelukkig had ik hiervoor op mijn ALO test ruim voldoende gescoord, daarna was het tijd voor de gebruikelijke rondjes. Uiteindelijk is de combinatie Jop + jet leg + Thais eten vlak voor de training + rennen niet zo heel goed… The show must go on! De trainingen hier in Aussie zijn minder technisch dan in Nederland. Hier is het vooral veel doen en gaan gaan gaan. En Rob: stiekem bevalt mij dat prima ;). Na zo’n zware training is het dan ook heerlijk om in slaap te vallen in je nieuwe bed…
Sorry Biek en Im, het verhaal wordt wat langer. Misschien in meerdere stukjes lezen want er komen nog twee dagen aan Neem anders hier even een korte pauze XD…
Eventjes om mijn jetlag te beschrijven: zowel maandag, dinsdag als woensdag werd ik ‘s nachts om half drie wakker om vervolgens weer om 6 à 7 uur in slaap te vallen.
Woensdagochtend kwam Tom mij ophalen voor “breakkie”. Lekker ei met spek! Tom zelf had een gerecht wat geheel onverwachts bestrooid was met hete pepers, dit had hij zelf pas door toen de tranen over zijn wangen liepen. Na ons breakkie gingen we door naar Chapel St. wat weer een soort boulevard was. Daar hebben we een tijd overheen gelopen en zijn toen teruggegaan naar het huis van Tom. Omdat ik natuurlijk weer zo dom moest zijn om de deur achter me dicht te trekken zonder dat ik de sleutels bij me had… Bij Tom hebben we geluncht (zonder hete pepers) en daarna hebben we een korte biketour naar Melbourne gedaan. Het is hier tijdens het fietsen wel verplicht om een helmpie te dragen. Maar als je hier gaat fietsen kun je dat mooi langs de rivier doen. Je zou het niet verwachten van een stad als Melbourne maar het is hier aardig groen. Veel parken midden in de stad en vooral ook heel schoon. Woensdag avond zijn we nog met wat van de hockeyers naar een “pub” gegaan. Maar helaas kan ik jullie daar niet zo heel veel spannends over vertellen. Behalve dat Hughy $70 gewonnen heeft met het wedden op hondenraces
Dit is dan echt het laatste stukkie…
Donderdag ben ik met Simon naar de MCG (Melbourne Cricket Ground) geweest. Omdat cricket alleen een zomersport is, is het stadion in de winter bedoeld voor aussie rules football, kortweg Footy in Melbourne. Het is echt een groot stadion. Er kunnen iets meer dan 100.000 man in, daarnaast hebben ze ook een heel groot privilege deel. Voor leden van de club. Dat deel is luxe, ik heb wat foto’s gemaakt en zal ze naar de bouwcommissie van Were Di sturen want het leek me wel wat zo’n sterren restaurant voor leden…
De tweede training was ook gisteravond en dat was een wat groter succes dan de eerste, voor vandaag heb ik weer een beetje een lekker rustdaggie gepland. Zo kan ik nog wat dingetjes regelen en een beetje bijkomen, want de jetlag is er nog steeds 😉
Tot spreeks
Joppie
