Het is al weer vele dagen geleden dat ik wat van mij heb laten horen. Zowel via dit blog als via foto’s op het internet. Dit laatste komt namelijk omdat ik tijdens mijn verhuizing van de Camerons naar het huis van de Cassidy’s mijn Nederlandse telefoon ben kwijtgeraakt en deze (nog steeds) niet heb gevonden. Ik ben dus inmiddels verhuisd naar een andere wijk in Melbourne voor mijn laatste paar weekjes in de ”Most livable city in the world” dit jaar. Zo genoemd sinds ik er woon… Snap ik dan ook wel.
Maar goed we gaan even terug in de tijd. Terug naar het vliegtuig dat me naar Hamilton Island bracht. Weet u het nog? Met de familie met drie kinderen naast mij en het schattige baby’tje dat op mij leek voor mij. Eenmaal de landing ingezet richting Hamilton Island zie je al dat het een magische plek is. Een beetje zoals de Malediven (Nooit geweest, maar dat geheel terzijde) heel veel eilandjes bij elkaar. Na de landing loop je de ladder van het vliegtuig af en wat je meteen opvalt (zeker als je een vest en lange broek draagt) het is verrekes warm!
Het tweede dat je opvalt als je de terminal uitloopt (Die niet heel veel groter is dan de begaande grond van de JPCoen) is dat je geen een auto ziet. Nee! Het zijn alleen maar golfkarretjes…! Sandy stond op het vliegveld met hun golfkarretje te wachten om mij vervolgens naar het Whitehouse te brengen. (Tip! Google…! Je zult versteld staan). Waar we vervolgens Harrison, Jackson en Marcus verraste. Na een lunch was het tijd om te gaan zwemmen in het zwembad. ’s Avonds na het avond eten was het tijd voor een filmpje, helaas werkte de film niet. Totdat ik mezelf herinnerde dat kapotte DVD te repareren waren met tandpasta. Sandy geloofde het niet, maar wilde het toch proberen. En warempel het werkte!
De volgende ochtend begonnen we (Sandy en ik) vrij sportief met een hardloop sessie naar het hoogste punt van Hamilton Island: Peak Passage. Gelukkig heeft een hockeyseizoen met de wallabies een positieve invloed op mijn conditie en kwam ik zonder al te veel moeite omhoog op het bergachtige pad. Na het geren was het tijd om lekker uit te waaien op het strand… Nouja uitwaaien…? Het was ongelofelijk warm en vooral veel UV. Dat bleek de volgende morgen met een zeer rode rug. Maar dan ook echt rood!
Ik was in de middag zo lief om eventjes een kaartje naar ons Oma en ons Tiny te schrijven. Ik had in de winkel twee mooie kaarten gevonden en het leek mij wel leuk om deze te schrijven aan de haven. Vervolgens postte ik de kaart en liep ik terug naar waar het golfkarretje geparkeerd stond. Ik was heel eventjes afgeleid bij een mooie dame die al in een golfkarretje zat. Ik was er van overtuigd dat mijn bolide ernaast stond en reed dus met deze 4WD weg. Toen later op de avond Marcus bij mij in de buggy stapte, merkte hij op dat er geen zij panelen aan het karretje zaten, het dashboard een andere kleur had en last but not least pink panter die al de hele week op het autootje zat was verdwenen. Kortom ik had bij de haven per ongeluk de verkeerde buggy meegenomen. Gelukkig toen we daar aankwamen stond onze buggy er nog, dus we hebben snel om ons heen gekeken of niemand ons zag en wisselde ze snel om… Great work Joppy!
Dat was nog niet alles voor die dag. We hadden een tafel geboekt bij het visrestaurant op het eiland. Geweldig mooi restaurant, eten en ober. Die laatste dacht duidelijk ook hetzelfde over mij. Ten eerste kwam ze zo’n beetje om de 3 minuten aan mij vragen of het smaakte en of ik echt geen glaasje wij wilden. Toen ik uiteindelijk na lang aandringen van haar “Ja, graag” had gezegd. Vroeg ze vervolgens om mijn identiteit bewijs. Ten eerste had ik een klein stoppelbaardje, ten tweede waren Sandy en Talitha erbij en in Australië is het toegestaan dat je drink in een restaurant als daar een volwassene toestemming voor geeft. Maar ik ben niet vervelend en geef mijn rijbewijs, waarbij ze vervolgens niet kijkt naar mijn geboorte datum, die duidelijk aan de onderkant van mijn rijbewijs staat, maar naar de bovenkant waar mijn Nationaliteit en naam staan. Oke vanaf hier houd ik op met mezelf op te hemelen…
De volgende ochtend begon met snorkelen samen met Marcus, Jackson en Harrison. Helaas was er niet heel veel zichtbaar omdat het vloed was, dus na ongeveer een uurtje keerde we terug naar het huis(je). We besloten om maar wat te gaan tennissen. Helaas ben ik geen uitblinker in deze sport en moest ik mijn verlies toegeven aan alle drie de kiddo’s… Wat later in de middag, na lunch, besloten we om te gaan karten. Het stond 1 – 1 tussen Marcus en mij. Helaas moest ik deze ronde mijn verlies ook toegeven. Kan wel zeggen dat ik meerdere 360’s gemaakt heb met de kart
Aan het einde van de dag was het eb en gingen we kijken of we wat meer vissen konden zien. En dit was het geval! Een hele grote en voor de rest hele mooie bonte kleuren voor de kleine scholen van vissen.
De vrijdag was weer een geniale dag! We begonnen de ochtend zeer zeker goed met een 1,5 uur durende Jetski tour. Dit kon nu eindelijke een keertje met de kids want we hadden drie chauffeurs. Een nieuwe en geweldige ervaring voor mij! Met Jackson achterop en de kilometerteller op 67 scheurde we rondom het eiland om alle mooie plekken te zien van het eiland. Fantastisch! Aan het einde van de middag was het weer eb geworden. We besloten om nog eventjes te gaan snorkelen. Met resultaat dit keer, een schildpad met een doorsnede van 1 m zwom onder bij door. Kijk daar wordt ik blij van!
Zaterdag ochtend was het tijd om weer naar huis te vliegen. Niet veel spannends over de terugreis… Alleen dat de man die naast mij zat waarschijnlijk zijn hele leven al business-class vloog. Hij zat me toch te zuchten en kreunen. Had zijn voeten uitgebreid in het gangpad en liet bijna de stewardessen struikelen. Eenmaal thuis aangekomen was het tijd om de AFL-final te kijken. De finale hoort meestal een close-game te zijn, maar Hawthorn smashed de Sydney Swans!
Terwijl Talitha en Sandy de volgende week weer moesten werken heb ik mezelf opgeofferd om die week op de kinderen te passen. Zo zijn we op maandag naar de film boxtrolls gegaan en besloten we op dinsdag om samen met de overbuur-jongen Archie naar Werribee open range zoo te gaan. Om eerlijk te zijn vond ik die slechter dan Melbourne zoo en de Beekse Bergen je kon de kangoeroes niet eens aaien Maar toch hadden we een gezellig dagje gehad.
Woensdag ging de Cameron familie naar hun farm. Ik had besloten om thuis te blijven want ik had die avond afgesproken met JB om naar de sportschool te gaan. We hebben als wat krachttraining gedaan daarna mee gedaan aan de High-Intensity circuit training en als laatste was het tijd voor een buikspier kwartiertje. Desondanks dat ik die avond nog een ijsbad had genomen voelde ik het de volgende ochtend wel.
De volgende dag had ik besloten om naar Chadstone shopping centre te gaan. Een van de grootste shopping malls in Australië. Behalve wat sokken heb ik er niet veel gekocht. De terugreis was afschuwelijk. Er werd aan het spoor gewerkt of er was iemand voor de trein gesprongen. Het betekende in iedere geval dat ik een fiks eind moest lopen. Zeker met de spierpijn van de dag ervoor geen pretje…
De maandag gingen we voor ontbijt uit de deur. Dit omdat Talitha deze dag jarig was en Sandy de dag ervoor. Zij moesten die dag gewoon weer aan het werk, de kinderen hadden nog een dag vrij. Ik ging samen met de kid’s richting Royal Melbourne Zoo. Geen zorgen ik heb inmiddels een abonnement. Wederom alle dieren gezien, zelfs alle amfibieën en natuurlijk mijn favorieten dier: de kangaroo!
De woensdag erop gingen Sandy en ik weer naar de farm. De belangrijkste taak was het maaien van het gras. Mensen die mij een beetje goed kennen weten dat ik enorme hooikoorts heb. Maar dit komt niet altijd goed tot uiting in Nederland vanwege de regen. Het was in Victoria al een aantal dagen vrij warm geweest dus het gras was uitgedroogd wat enorme hooikoorts activeerden bij mij. Donderdag en vrijdag dus ziek. Mijn ogen waren zelfs zo rood dat een van de U14 boys die ik trainden aan mij vroeg of ik “on drugs” was… Toch weer dat Nederlandse vooroordeel. Vrijdag ben ik toch naar het reisbureau gegaan en heb samen met een travel agent een geweldige 40 dagen durende reis langs de oostkust gepland.
Vrijdag avond was de presentatie avond voor de hockeyclub. Tijdens deze avond die jaarlijks gehouden wordt, worden bekers uitgereikt aan de beste speler, beste club persoon en vele andere bekers. Helaas hadden ze geen beker voor topscoorder, dus ik viel buiten de prijzen. Heb wel enorm genoten van het diner. Lekker eten en vooral veel gezelligheid.
De week erop stond voor mij in het teken van schilderen. Het poolhuis waarin ik verbleef was tijdens de bouw zwart geverfd, met de warmte in Melbourne is dat niet zo’n slimme zet. Alle zwarte verf moest er dus eerst afgeschuurd worden om vervolgens weer geverfd te worden. Wegens een regenachtige dag kon ik het maar afkrijgen tot de grondverf op vrijdag. Vrijdag avond zou ik namelijk verhuizen naar de Cassidy’s.
De familie Cassidy is net als alle andere families enorm aardig. Ze hebben twee zonen Tim en Pat die beide hockeyen en fluiten voor TEM. (Blijkbaar wonen er meer vrouwen dan mannen in Melbourne maar zover alleen nog bij families met zonen gewoond). Beide zonen zijn tegen de twee meter en de oudste is bijna zestien… Dus ik voel me weer de kleinste in huis. Ze hebben een geweldige border collie genaamd “Bob” die helaas gefaald is als schaapshond omdat hij bang is voor schapen. Niet handig. Maar het maakt hem een hele goeie familie hond. Hij is een groot fan van zijn tennisballen en frisbee.
De vrijdag avond van de verhuizing zijn we nog gaan kijken bij Patricks’ summerhockey. Dit is indoorhockey maar dan outdoor. Dus met de balken en 5 spelers. De wedstrijden werden gespeeld op Melbourne High School. Dat is de school waar Pat naar toe gaat. Een prachtige school die op een enorm kasteel lijkt…! Google maar!
Zaterdag hebben we een kleine fietstocht naar het centrum gemaakt. Paul en Kit (de ouders van de familie Cassidy) moesten hun fietsen op het werk zetten ivm een fietstocht voor de volgende dag. Nadat we dit gedaan hadden namen we een kijkje bij de “Shrine of Remembrance” dit is een gebouw dat als herdenking van de eerste wereld oorlog is neergezet. Want misschien is het niet op Australisch grondgebied gebeurt er zijn wel heel veel australiers uitgezonden een mooi gebouw om te zien en indrukwekkend als je het verhaal hoort. Liepen we door de Botanical Gardens naar het treinstation om weer huiswaarts te keren.
Zondag was de around the bay fietstocht voor Kit en Paul. Kit deed mee aan de 100 km (Melbourne naar Frankston en terug) Paul deed mee aan de 210km wat dus echt een fietstocht is rond Philip Bay. Tim en ik gingen naar Melbourne high om Pat op te halen van de regio training en na een lekkere lunch zijn we naar de Finishlijn van het evenement gegaan. Ze hadden gezegd ongeveer om 2 PM aan te komen. toen het inmiddels 3.30 was leek het ons slim om eventjes een berichtje te sturen. Wat bleek Kit was om een uur of 1 al gefinished en Paul had een lekke band opgelopen dus die zou wat later arriveren. Tim en Pat besloten toen dat we maar naar huis gingen.
Maandag en Dinsdag was ik weer terug op kantoor bij de Camerons. Ze hadden net een nieuw deel laten aanbouwen en wilden dit graag dezelfde kleur hebben als de rest van het gebouw. Nu ben ik zelf niet zo’n held met ladders, dus dachten we het slim op te lossen met een hoogwerker. Maar van die dingen ben ik ook niet echt een groot fan van die bewegen toch ook nog een aardig end op en neer. Maar goed alles is uiteindelijk van wit naar de kleur “Domino” geverfd en de baas was weer tevreden.
Woensdag was een geweldig mooie dag! Niet alleen het weer was mooi maar ook de activiteit die dag. Ik had samen met Braden beloofd om ter promotie van de hockeyclub op een kinderfestival bij een stand te gaan staan. Wat eigenlijk betekende clinics geven aan 2 tot 3 jarige peuters. Geweldig! En vooral ook omdat onze stand een van de populairste was, de enige ergernis van de dag was de vraag van de ouders: “Zijn er ook linkshandige sticks…?”
Gisteren heb ik trouwens aangifte gedaan van mijn telefoon, hij is inmiddels al een week foetsie. Gelukkig is Herman Nationwide Transport zo vrijgevig om voor mij een nieuwe telefoon en simkaart mee te nemen.
Het volgende blog komt wat sneller waarschijnlijk is die vanuit, “The Hills” daar waar de hobbits wonen.
Vlekjes Joppy
