Ik begin met het typen van het blog opnieuw in een vliegtuig. Niels Hesselberth en Marc Smout wees niet bang voor jullie weddenschap over wanneer ik zou terugkeren naar Nederland. Dit is namelijk niet het vliegtuig terug naar mijn geboorteland. Op dit moment zit ik in het vliegtuig op weg naar Hamilton Island. Een van de eilanden aan de oostkust van Australië.
Misschien leuk om jullie even mee te nemen op mijn vliegreis. Voor mij zit een echtpaar met een baby die toch wel erg op mij lijkt toen ik klein was. Daarnaast moet hij elke keer heel hard lachen als hij naar mij kijkt. Snel vrienden gemaakt dus. Naast mij zit een echtpaar met drie kinderen (De kinderen zitten aan de andere kant van het gangpad). Ondertussen huilt de baby terwijl hij naar zijn vader kijkt. Terug naar het echtpaar naast mij de man die direct naast mij zit, zit zichzelf weg te dromen in een magazine van snelle auto’s. Twee keer een Porsche langs zien komen en hij zit nu te kijken naar de opgepimpte Ford auto’s. Zijn vrouw, die naast hem zit, zit waarschijnlijk uit pure verveling 50 tinten grijs te lezen. Dit vermoed ik omdat ze pas op pagina 28 is en ik nou niet bepaald denk dat het boek zo goed is dat je het een tweede keer moet lezen. Nu legt ze het boek weg om op de menulijst van het vliegtuig te kijken.
Daarnaast hoor ik u denken, waarom zit hij nou zo luxe weer lekker in het vliegtuig naar een van de populairste vakantie bestemmingen in Australië tijdens de schoolvakanties. De familie Cameron is hier op dit moment al hun vakantie aan het vieren en zijn afgelopen zaterdag vertrokken. Ik had beloofd om op hun hond en twee katten te passen. Maar op sondagochtend kreeg ik een telefoontje van Sandy die als volgt luidde:”Joppy, het is zo mooi hier dat we vonden dat jij hier ook bij moet zijn. Daarom hebben we voor jou een ticket geboekt op dinsdagmorgen! Tot dinsdag!” Zodoende dus op het vliegtuig naar het zonovergoten oord.
De afgelopen was ik dus in principe vrij van hockey. Alleen de finales van de junioren en senioren stonden op het programma. In de weekenden heb ik dus alle finales bijgewoond. Twee van de vier junioren teams hebben het goud gepakt en twee het zilver. Toch wel een goede prestatie. De zondag erna was het vaderdag. Inmiddels waren de ouders van Sandy in Melbourne gearriveerd. We hebben in de ochtend een brunch gehad waarbij Sandy met mij in hun Mercedes uit ’67 naar de bistro reed. Een mooi karretje. Dezelfde avond hadden we presentation-night van de junioren. Dit is een avond waarbij trofeeën worden uitgereikt voor beste spelers (per team) volgens de ouders en beste speler volgens de coach. Daarnaast worden er bekers uitgereikt voor best gevorderde speler en beste jeugd scheidsrechter. Marcus won een van de beker voor beste speler volgens de ouders.
De dinsdag erop was het de verjaardag van Marcus. Ik stond als een goede kok een heerlijke Hollandse appeltaart te maken terwijl het mij opviel dat het echt regende, maar dan ook met bakken uit de hemel. Toen ik vervolgens iets uit de pantry wilde halen zag ik dat het ook daar met bakken uit de hemel kwam vallen. Zoals je normaal in die cartoons ziet… Dat het water uit de lampen stroomt, dat was hier nu dus werkelijkheid. De reden van het overstromen was dat de goot vol lag met bladeren. Nadat we alles keurig hadden opgeruimd en gedroogd konden we lekker uit eten bij de Italiaan en vervolgens van mijn heerlijke appeltaart genieten.
Inmiddels heeft de moeder twee stoelen naast mij geruild met haar dochter. Zodat vader, dochter en de knuffelteddybeer samen het spelletje picturesque op de iPad kunnen spelen. (Geen reclame voor Apple, word helaas nog steeds niet door ze gesponsord). De baby voor mij is inmiddels samen met zijn moeder in slaap gevallen, terwijl zijn vader op zijn telefoon de krant zit te lezen.
Op de zondagochtend erna was het tijd voor het verjaardagsfeest van Marcus. Karten, iets wat ik zelf nog nooit gedaan heb, maar voor alles is een eerste keer. Ik moest 7 kinderen in de familie Mercedes, met alles erop en eraan, naar Dangedong (buitenwijk ongeveer 30 minuten van Melbourne) brengen. Vervolgens karten, wat overigens ontzettend leuk is. Ik ben een keer tweede geworden en een keertje eerste. Mooi debuut, al zeg ik het zelf. Vervolgens weer dertig minuten terug om de kindertjes te voederen. Zo’n zware dag dat ik later die dag in het zonnetje (nog steeds winter) in slaap ben gevallen.
De moeder is met de andere kinderen aan de UNO geslagen.
Maandagochtend een rustig dagje gehad, wat na het feestje wel nodig was. ‘S ochtends een grote ronde met hond Lucky gelopen. De rest van de dag was vooral het plannen van reizen in Australië. De dag erna begon met een ritje naar het vliegveld, ik had beloofd om Sandy af te zetten. Hij vertrok die dag naar een eendaagse conferentie in Sydney. Vliegen is dan inderdaad sneller. De afstanden in Australië zijn namelijk enorm. Daarna had ik afgesproken met Tom voor een lunch. Na een heerlijke Portersteak sandwich en een chocolade milkshake gingen we op zoek naar retro kleding voor Mad Monday. Helaas wisten we niet echt te slagen voor een goede outfit.
Inmiddels donderdag vroeg in de ochtend. Sandy, Richard en ik stappen in de auto op weg naar de farm. Met als plan om binnen twee dagen een nieuw sprinkler systeem en een nieuw gazon neer te leggen. Niet zoals op de JPCoen een gazon van 18 vierkante meter, het gazon werd iets meer dan 2500 vierkante meter groot.
De eerste dag bestond uit het omploegen van het zand en het graven van de greppels voor de leidingen. Een vrij stomme fout werd er die dag gemaakt, we gingen namelijk met de omploegen over sommige van de leidingen heen. (Dit werd de volgende dag pas opgemerkt). De schuldige weten we nog steeds niet, ik was het in ieder geval niet.
De tweede dag bestond uit het zo gelijk mogelijk maken van de grond. Met een pallet en een klein golfkarretje lukte dit toch aardig. Vervolgens was het tijd om te zaaien en met het groeimiddel erover heen te gaan. (Niels ik zal de grapjes achterwegen laten). En vervolgens alles een beetje aanharken. Pas rond een uur of acht waren we terug in Melbourne, twee zware dagen. Lekker geslapen dus.
Vader is inmiddels weer weggedoken in zijn auto magazine. Dochter en teddybeer zijn het boekje “Ted’s Dilemma” aan het lezen. Daarnaast is de baby voor mij ook weer wakker en zit te sabbelen op zijn knuffelolifant.
De reserves grand final stond gepland afgelopen zaterdag. Rossi was zo vriendelijk om mij op te pikken omdat de wedstrijd werd gespeeld in het State Hockey Centre. Vervolgens moesten we een kaartje kopen om naar een hockeywedstrijd te kijken… Niks voor zo’n Hollander. Helaas verloren de reserves van TEM de finale van KEW met 4-1. Volgend jaar beter…! Daarna was het tijd voor een drankje op de club. Weer met een vriendelijke lift van Rossi.
Zondag’s was het weer eens tijd voor een nieuwe ervaring. Cameron Belza en Cam McPhie hadden mij uitgenodigd voor een middagje wedden op paarden. Sorry moeders… Alledrie hadden we $20 ingelegd om gezamenlijk te gebruiken. Mijn eerste verloor ik maar daarna kwam ik er goed in en won ik maar liefst 6 rondes achter elkaar (zo’n $100). Vervolgens ging ik 7 minuten poolen met een van de kinderen van Cam. Toen ik terug kwam was er nog maar $0,35 over… Maar ach ik had wel een leuke dag gehad.
Gisteren was het Mad Monday. Voor mijn eigen veiligheid en die van mijn teamgenoten houd mijn beschrijving op bij die twee woorden. Ik hoop uw begrip hiervoor.
Inmiddels aan het einde van mijn blog hebben we nog ongeveer 120 km te vliegen. Met een snelheid 900 km/h is dat zo gepiept, gauw nog even kijken of ik een hoofdstuk van “The Hobbit” kan uitlezen. Inlezen voor mijn volgende journey noemen ze dat…!
Vlekjes
Joppy
Ps. geplaatst 3 dagen na dato…!
