Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik vertrokken ben vanuit Nederland. Als je mij een beetje op sociale media gevolgd hebt heb je gemerkt dat ik ondertussen al op verschillende plaatsen ben geweest waaronder LA, San Diego, de Grand Canyon Las Vegas, Yosemite en inmiddels ben ik in San Fransisco. Het grootste gedeelte hiervan komt binnenkort een keer op mijn blog, die verhalen staan netjes al op papier geschreven.
Ik wil jullie eerst meenemen naar mijn reis ernaartoe, vandaag twee weken geleden. De dag begon vroeg. Om 5.13 ging mijn wekker om vervolgens door mijn ouders (verwend hè) naar Schiphol te worden gebracht. De rijen leken eindeloos, natuurlijk vertrokken alle vakantiegangers ook rond deze tijd van het jaar. Gelukkig waren er genoeg voorzorgsmaatregelen genomen en waren de rijen snel opgelost. Nadat ik mijn ouders kort gedag had gezegd, checkte ik mijn bagage in (21 kg voor ½ jaar) en mocht ik door de douane heen. Nadat alles snel en goed was gegaan was het nog heel even tijd voor een kleine koffie om vervolgens al te beginnen met het boarden van het vliegtuig. En zoals het wonder altijd geschiedt bij mij zat er natuurlijk een klein kindje achter mij.
Deze vlucht naar Minneapolis zou ongeveer 9 uur duren, maar het leed werd verzacht door de maaltijden en het on board entertainment. De films ‘The Founder’ en ‘Fantastic Beasts and where to find them’ zorgden ervoor dat de tijd voorbijvloog. Ik heb ook nog heel eventjes proberen te slapen, maarja dat kindje zat nog achter mij. Die heeft toch echt het grootste gedeelte van de vlucht gedacht dat hij net zoveel moest trainen als Messi en zag mijn stoel dan ook aan voor zijn voetbal.
Eenmaal aangekomen in Minneapolis was het tijd om door de bordersercurity heen te gaan. Iets waarvoor je best wel nerveus kan en mag zijn, maar dat ruiken die mensen. Dan gaan ze extra vragen stellen. Ik werd gelukkig op mijn gemak gesteld door een van de medewerkers van de border security namelijk de drugshond. Hiervoor hadden ze, in plaats van grote Duitse herders, kleine tackle puppies aangeschaft. Maar ik mocht ze absoluut niet aaien! De border security was ik naar twee minuten wachten doorheen, er werden mij drie vragen gesteld waarop ik prima antwoord kon geven en toen mocht ik mijn bagage van de band halen. Ik werd nog wel eventjes eruit gepikt voor de random bagagecheck maar voor de rest was alles prima.
Ik moest nog ongeveer twee uur wachten voordat ik aan mijn volgende vlucht kon beginnen. Helaas kreeg ik mijn telefoon niet verbonden met het gratis wifi van het vliegveld. Dus zat er niet heel veel meer op dan een beetje rond te lopen en te wachten. Het tweede vliegtuig was wat minder luxe, geen fancy maaltijden en halverwege de vlucht ging zelfs mijn scherm kapot. Ik heb alleen de film ‘baby boss’ kunnen kijken. Somebody does like the classics. Toen ik uiteindelijk geland was, kon ik mijn bagage pakken. In het fancy LA. Nou ik geloof nooit dat Brad Pitt, Angelina Jolie en andere celeberties daar aan die rolband gaan staan om te wachten op hun koffers. Mijn eerste indruk van LA was lang niet zo fancy als dat ik zou denken.
Lang kon ik niet over de glamour nadenken want de volgende horde stond al weer voor mij, naar het hostel in Venice Beach zien te komen. Volgens de brochure was er een shuttle, die had ik opzich wel gauw gevonden. Klein probleempje, die zat de rest van de avond volgeboekt. Dus wat doe je dan als je in het land bent waar de ‘sharing economy’ is uitgevonden en je geen geld wilt uitgeven aan een taxi? Juist! Uber! Met nog geen twee klikken op een app kwam Jamie voorrijden met z’n luxewagen en bracht mij binnen dertig minuten naar Venice Beach. Eenmaal in het hostel was ik na een reisdag van ongeveer 24 uur doodmoe. Dus nadat ik mijn kamersleutel gekregen had was ik dan ook vrij snel in dromenland.
Vanwege de jetleg en het vroege naar bed gaan schoot ik af en toe nog wel wakker ’s nachts. Maar uiteindelijk ging ik om 9.15 echt uit mijn bed. Dit was helaas te laat voor het gratis ontbijt. Vandaag stond LA verkennen op het programma en dan vooral Santa Monica en haar pier. Het was al aardig warm op de vroege ochtend en vanwege het missen van het ontbijt leek het mij toch verstandig om wat te gaan eten. Bij een gezellig restaurantje aan het water bestelde ik een ‘breakfast buritto roll’ en een kleine koffie. Die dus niet zo klein was. Nadat ik netjes had afgerekend en een fooi had gegeven, want dat is hier nou eenmaal cultuur. Ging ik verder naar die pier over de boardwalk boulevard. Het voelde een klein beetje net zoals in de film. Een strand, asfalt en palmbomen. Met daarop mensen op rolschaatsen skateboarders of fietsers. Ook de pier zag eruit alsof het uit een film geplukt was, of juist andersom. Nadat ik dit mooie rondje gemaakt had was het weer tijd om naar het hostel te gaan.
Onderweg wilde ik de gebruikelijke pet kopen, maar ik wilde nog niet te veel geld uitgeven. Dat heb ik geweten ook, vanwege de namaak pet lijk je toch altijd net iets meer op een toeri. Ik werd aangesproken en voordat ik het wist had ik een CD in mijn hand. Ik probeerde de CD terug te geven, of van deze meneer af te komen. Hij was aardig opdringerig. Het enige wat hem zou stoppen om mij te achtervolgen en minder op te dringen was door hem wat geld te geven voor zijn CD. Na dat uiteindelijk te hebben gedaan ben ik maar weer gauw terug naar mijn hostel gegaan.
In de middag heb ik niet heel veel meer uitgevoerd, ik was namelijk nog moe van het reizen en echt 100% op mijn gemak voelde ik mij niet meer. Ik besloot wel nog wat boodschappen te gaan doen. Maar daarna was het toch echt tijd om te gaan slapen. Er stond een drukke dag voor de boeg met TrekAmerica! De reis door west Amerika ging namelijk beginnen, maar dat lieve kinderen is weer een ander verhaal.
