Door een wetsvoorstel dat vlak voor de centraal eindexamens werd aangenomen, werd ik de laatste weken vaak als “Gek!” bestempeld. “Je krijgt geen studie-financiering meer en je zit straks met 15.000 euro schuld” mijn antwoord hierop is altijd simpel geweest. “Mijn vader roept al jaren dat ik ooit miljonair wordt, dus dan is die 15.000 niet het grootste probleem” een kleine glimlach of harde giechel was de response hierop.
Het is een tijdje geleden dat ik voor het laatst geschreven heb. Om alvast eventjes aan mijn bovengenoemde leventje te wennen ben ik verhuisd naar een wat groter huis. Nouja wat groter. Ken je het laatste stukje van “Charlie and the chocolate factory”? Waarin ze dat huisje in de fabriek hebben neergezet. Zo’n idee krijg ik als je het huis van de JPC hier in de woonkamer zou zetten. Daarnaast heb ik mijn lieftallige zussen mogen inruilen voor drie broertjes en is Ollie (de hond van Katie en Evan) vervangen door een wat grotere zwarte versie en twee katten.
Helaas moet ik eventjes een week overslaan, omdat het namelijk zo’n twee weken geleden is kan ik mijn god niet meer herinneren wat ik die dagen allemaal gedaan. Het zal waarschijnlijk vele dagen op zoek naar werk zijn geweest. Ben daarin inmiddels zo’n 100 sollicitaties verder zonder ook nog maar één keer een echt sollicitatie gesprek te hebben gehad.
De zaterdag kan ik wel weer voor jullie beschrijven, een dag die wederom begon met bagels… Jammie! We hadden een wedstrijd tegen Melbourne University, waarbij je zou denken dat het jongen studenten zijn. Niets bleek minder waar want zelfs ik haalde de leeftijd op het veld toch aardig omlaag. Een wedstrijd waarin we hard gevochten hebben en mede daardoor halverwege de eerste helft op een 0-1 voorsprong kwamen. Helaas had MUHC tegen het einde van de eerste helft al een reactie op deze achterstand. Zo was het in rust 1-1 en om het kort te houden was dat ook de eindstand. Mede dankzij 8 mislukte 1-1 acties van mij werd er in de tweede helft niet gescoord. Maar we hadden wel alles gegeven wat we in ons hadden.
Zondag heb ik dan voor het eerst in mijn tijd in Australië centjes verdiend! Voor een wedstrijdje fluiten, wat ik in Nederland altijd puur vrijwillig deed, krijg ik hier toch al gauw $30 dollars in mijn hand geduwd ’t is toch een mooi begin van je miljonairs carrière. Later die dag verhuisde ik dus naar de Camerons. Die dag was het ook de verjaardag geweest van Harrison (De jongste van de drie). Van de vele chocolade taart had hij de volgende ochtend wel wat last, dus was hij voor de ochtend ziek gemeld. Maar naar een uurtje of twee vroeg hij aan mij of ik toch niet mee wilden gaan voetballen buiten. Dus werd hij in de middag weer naar school gestuurd. In de middag heb ik ondertussen de ramen gelapt van het huis, nieuwe ervaring maar je moet gewoon voor alles openstaan in zo’n “Gap Year”.
Die middag gingen we de kinderen van school halen. Ze brengen hun schooltijd door op Scotch, een van de beste privé scholen van Australië. Het gehalte privé school is het grootste in Australië simpelweg omdat de openbare scholen vaak te wensen overlaat. Beetje Odulphus idee dus. Om eventjes de school te beschrijven het complex telt bij elkaar zo’n 20 sportvelden, heeft voor zo’n beetje elk vak een apart gebouw en volgens de vlagen en bekers zijn ze zo’n beetje uitblinker in elke sport. Knap groot dus.
In de avond werd ik uitgenodigd door de overbuur jongen(Ja Bruno letterlijk aan de overkant!) om mee te gaan naar het “European Beer Cafe”. Simpelweg omdat ze daar goedkope en Europese bieren verkochten. In ieder geval wel weer een gezellige avond.
Even geheel terzijde, het Moergestelse trots ben ik hier ook al tegen gekomen. Namelijk bij de supermakt hier om de hoek verkopen ze het “La Trappe” bier. Is wel een van de goedkoopste, weet niet wat dat zegt over de kwaliteit
Woensdag zijn Sandy (de vader van het gezin) en ik naar hun “Farm” geweest. Een landgoed van 100 hectare ietsjes buiten Geelong, een andere stad dicht bij Melbourne. Er moesten wat klusjes gedaan worden zoals wat schilderwerk, hout sprokkelen en de dakgoot moest gemaakt worden. Maar ik vergeet helemaal het begin van deze dag te beschrijven nu ik zo enthousiast aan het typen en schrijven ben…! In de morgen, nog een klein beetje donker dus het douw lag nog op het gras, zagen we de kangoeroes. Ongeveer net zo groot als dat ik ben en met hun pluizige vacht stonden ze eventjes naar ons te kijken en wij keken natuurlijk terug. Toen we verder reden sprongen ze als kangoeroes weg, logisch want het waren kangoeroes…
De farm is net als hun huis is prachtig. Ze hebben hier een klein huisje op gebouwd, maar het is vooral veel natuur. Ze hebben een kudde koeien en wat kangoeroes. Het is lekker om er te zijn als je elke dag de drukte van Melbourne aan je hoofd hebt.
Vrijdag avond heb ik eens een kijkje genomen hoe de junioren hier spelen. Natuurlijk naar de junioren van TEM’s waar George en Braden moesten coachen. Je zou denken, omdat Australië aan de wereld top staat van hockey, dat het een hele grote sport is hiero. Niet dus. Dit kun je al zien aan de jeugd. Hier is het namelijk niet zoals in Nederland jongens en meiden apart. Nee, het is gemengd. Ik zal de grappen over het douchen achterwegen laten… Wat ik me het meeste zal blijven herinneren van deze avond is dat een van de jeugd spelers Kobe Dudley zijn knie verdraaide. De stand van zijn knie zag er namelijk niet helemaal gezond uit. Gelukkig was hij de volgende dag al weer aan het kijken bij onze wedstrijd.
Onze wedstrijd begon echt aardig goed afgelopen zaterdag. In rust stond het 1-1 door een goal van Tom Casey. Zijn eerste van het seizoen! Helaas gingen we in de tweede helft wel hard onderuit tegen Geelong met een 1-5 einduitslag hadden we weer alles gegeven wat in ons zat.
’s Avonds hadden we dan het TD’tje van TEM. Hoewel ik het eigenlijk niet wil vergelijken voor mezelf met dingen van thuis moet ik dat voor jullie af en toe wel doen. Het is simpelweg gewoon wat kleiner dan op Were Di, maaaaaaaar het is wel net zo gezellig!
’T is inmiddels maandag, ik heb vandaag een telefoontje gekregen dat ik morgen en de rest van de week ergens aan de bak kan als een soort bouwvakker… (Je moet alles in je leven een keer geprobeerd hebben) dus daarom ga ik nu snel mijn oogjes dicht doen en slapen, want ik denk dat het een zware dag gaat worden…!
