Wat ik het meeste ging missen, dat was de vraag die ik vlak voor mijn vertrek het meeste naar mijn hoofd gesmeten kreeg. Natuurlijk hoopte de persoon die de vraag stelden op een antwoord zoals “jou natuurlijk!”. Ik ben inmiddels iets meer dan twee weken in Australië en nu kan ik heel oprecht en eerlijk een antwoord geven op die vraag. Wat ik namelijk het ergste mis is de Nederlandse taal. Nou moet ik hierop ook meteen toegeven dat het gemis naar onze zachte G en rollende R met de dag minder wordt. Op school heb ik namelijk lessen gehad van 50 minuten Engels, waarin natuurlijk nooit volledig Engels gesproken wordt. Hier, aan een stuk door… Maar het gemis wordt minder omdat het met de minuut beter lukt dat Engels. Ik weet namelijk zelf niet meer of ik het nou wel of niet in mijn hoofd vertaal of dat ik het gewoon in het Engels begrijp.
Maar in het hele verhaal was ik gebleven bij afgelopen zaterdag. We gingen zaterdag aardig vroeg op pad want we gingen uit eten voor Brekkie (dit woord heb ik in mijn vorige blog verkeerd geschreven, excuus hiervoor :s). Samen met Tom, Hughy en Campbell. Pannenkoeken als ontbijt, t’is ff wennen kan ik je vertellen. Vervolgens keken zij raar op dat pannenkoeken mijn avondeten was toen ik klein was. T verschil moet er wezen.
Daarna gingen we naar het VFL, dat is de tweede footy league. Het leuke aan deze league is dat je tijdens de rust het veld op kan om naar de teambespreking te luisteren of om gewoon een footy te trappen. Nou moet ik zeggen dat dat footy wel een hele leuk sport is. Het is een soort combinatie van voetbal, volleybal, rugby, American football en boxen. In ieder geval gespeeld door mensen waarvan ik net zo lang ben als het onderbeen, en net zo breed als de onderarm. Nog ff trainen dus…
Na Hetty footy vertrokken we naar het hockeyveld om naar de wedstrijd van KEW te kijken. Een tegenstander waar wij de week erop tegen zouden spelen. Een veld waarbij Were Di Beach een schraal strand lijkt, maar in heel Victoria hebben ze maar een handje vol watervelden. Dat wordt dus ff wennen.
Vervolgens gingen we naar een café om footy te kijken en te dineren. Campbell en Evan drongen mij erop aan dat ik een Parma moest nemen. Een Parma is een combinatie van een schnitzel met daarop ham, rode pasta saus en kaas. De combinatie klinkt heel vreemd, nee je bent niet de enige die dat denkt. Maar het is overheerlijk. Het gerecht werd geserveerd met chips (friet) en sla. En ja moeders ik heb alle slablaadjes op…!
De zondag begon met bagels! De beschrijving moet je even zelf op Google zoeken, want ik kan eigenlijk alleen herinneren dat ze delicious waren. Daarna op naar TEM om mijn eerste wedstrijd voor de club te spelen. Een shirt met rugnummer 55, Helaas was #13 al bezet door Cameron Belza, en een plekje in de spits werden aan mij toegereikt. De Engelsman JB (niet de Canadese zanger!) scoorde het eerste doelpunt via een mooie tip-in. Vrij vlot daarna scoorde LaTrobe de gelijkmaker. Vlak voor rust mocht ik de gelukkige zijn die de laatste en uiteindelijk ook winnende goal in het hoekje mocht rammen. Tijd voor een feestje dus! Het enige vreemde is dat ze hier geen clubs kennen zoals in Nederland, (Mijn miljonairs kans?!) maar alleen pubs. Aan de ene kant wel een heel stuk gezelliger.
Afgelopen week was een rustig weekje. Op dinsdag een training en woensdag eventjes mijn sleeppush erin geslepen (haha woordgrapje!) samen met de sleeper van TEM: Will. Helaas was ik deze woensdag weer zo dom om mijn sleutel te vergeten (iets met een ezel en steen). Dus moesten we “even” naar het kantoor van Evan rijden… Door het CBD overdag is nog lastiger dan van Tilburg naar Eindhoven tijdens de spits wanneer twee van de drie rijstroken zijn afgesloten.
Op donderdag ben ik met Hughy (coach) naar Just Hockey geweest, dat is de hockeywinkel van Australië. Gewoon eventjes rondkijken en wat sticks proberen. Er hingen toch wel een aantal mooie bij. Daarna zijn we wat gaan lunchen en vervolgens naar het appartement van Hughy gegaan, om klaar te maken voor de hockey.
Vrijdag had ik een gesprek bij het Melbourne Sports Institute, helaas vertelden ze mij aan het einde van een drie kwartier durend gesprek dat ze pad volgend jaar een baan voor mij zouden hebben. Achja verder zoeken dus! ‘s Avonds waren we uitgenodigd bij de moeder van Evan. Heel de familie was er. Gezellige avond, af en toe wat lastig met het Engels, en heerlijk gegeten.
En dan zaterdag, wat een dag was dat! EJ (Evan), Katie en ik begonnen de dag op de golfbaan. Gewoon wat balletjes heel ver weg slaan. Leuk om te doen. Een echt potje had ik nog tegoed zei Evan. Daarna waren we uitgenodigd in de long room van het MCG. Heel chique enzo. Dus in een drie-pak op weg naar een sportwedstrijd. Samen met EJ, Needles, Campbell, Needles’ vader en James (de broer van Campbell) zaten we aan een luxe lunch. Echt jammie jammie! En daarna in hetzelfde pak naar de wedstrijd kijken, volgens Evan moest ik overduidelijk voor de Melbourne Footy Club zijn. Helaas werden zij in honderd minuten toch aardig van het veld geveegd.
Nog een drankje na de wedstrijd en eventjes gewone kleren aantrekken en daarna naar Katie’s basketbal wedstrijd. Voor iemand die aardig veel rolstoelbasketbal heeft gezien moet ik misschien met schaamte toegeven dat dit mijn eerste basketbal wedstrijd was waarin de spelers niet in een rolstoel zaten. Had wel even tijd nodig om er aan te wennen.
Het diner erna werd gedaan in een van de Chineese restaurants in de buurt. Lekker eten, maar vooral een beetje veel. Zeker na al dat eten wat we die dag op hadden… Daarna lekker naar bedje toe want we hadden de zware wedstrijd tegen KEW op het programma.
Zondagochtend begon weer met de heerlijke bagels! En daarna op naar de wedstrijd. Helaas was KEW in drie (dezelfde) strafcorners te sterk van ons. uit de rebound van mijn eerste strafcorner voor TEM scoorde Will de enige goal voor ons van de wedstrijd 3-1 als eindstand.
Om nog een klein beetje van Australië te beschrijven. Het is een land met vele regels, boetes en bewijzen. Zo moet je om hier met alcohol te mogen werken (barman, kok, glazenloper) een bewijs hebben dat je weet wat je moet doen als mensen te veel op hebben, hoe je “nee” moet verkopen etc. Voor mijn werk bij simol heb ik een keertje een boekje door moeten lezen en een online test moeten maken. Hier in Australië heb ik gisteren een cursus van vier uur moeten volgen en een test moeten maken om een certificaat te krijgen dat ik verantwoordelijk alcohol kan schenken. Maar na mijn rijbewijs en VWO diploma mag ik met gepaste trots zeggen dat ik ook dát papiertje in de pocket heb. Nu alleen nog die baan
Tot spreeks
Joppie
ps. ik ben bezig net het uploaden van de foto’s. Die zullen binnenkort hier en op mijn FB pagina te bewonderen zijn. Als je op de foto onderaan deze pagina klikt en dan op mijn naam rechtsboven krijg je een lijstje met al geüploade foto’s op instagram.
